Podsumowanie roku 2017

Rok 2017 był dla mnie, co tu dużo mówić, średni. Udało mi się przeczytać zaledwie 51 książek, co jest bardzo dużym spadkiem w porównaniu z zeszłym rokiem (68 książek), bo aż o 25%. Przyczyn tego upatruję w wyjątkowo ciężkim semestrze, który na szczęście właśnie się kończy (życzcie mi w Nowym Roku abym od tej pory miał tylko lżejsze) oraz w trochę bogatszym życiu osobistym niż rok wcześniej (tego wolałbym nie zmieniać). Jeszcze gorzej wypadł mój ambitny Plan czytelniczy na poprzedni już rok - z dużej liczby 75 zaplanowanych książek przeczytałem 24, czyli równo 32% (prawie jedna trzecia, juhu!). Niemniej to mnie nie martwi, bowiem sięgnąłem po wielu autorów, których czytanie miałem zaplanowane na rok 2018, jednak w związku z tym odchodzę od planowania konkretnych autorów i ich książek do czytania na konkretne lata - zupełnie przestało się to sprawdzać. Wyszło w 2016 roku, nie wyszło w 2017. Bywa. W nowym roku postanawiam zmienić trochę zasady mojego planowania, ale o tym więcej w Planie czytelniczym na 2018 rok, który opracuję już niedługo.

Pod względem jakości przeczytanych książek ten rok również wyglądał gorzej niż 2016, w którym trafiło mi się więcej literackich perełek, choć być może przyczyna tego tkwi w tym, że z każdym rokiem jestem coraz bardziej opierzonym czytelnikiem i tym samym coraz mniej rzeczy wywołuje we mnie wielkie zachwyty. Na szczęście zawodów też miałem mniej niż w roku 2016. Na pierwszy rzut idą właśnie one.

4 NAJSŁABSZE KSIĄŻKI 2017 ROKU

które tak naprawdę nie były wcale takie złe. Są to zawody i najsłabsze pozycje w tym roku, te książki, których czepiałem się najbardziej, ale nie oznacza to ani że są słabe, ani że nie warto ich w ogóle czytać.

Książka z największą ilością wad:

Chyba nikogo nie zdziwi, że tę kategorię wygrywa nic innego, jak tylko Małe życie Hanyi Yanagihary, czyli książka, która napsuła mi w tym roku chyba najwięcej krwi, irytując mnie konstrukcją postaci, rozwleczeniem akcji, tym, jak przedstawiono Jude'a, stosunkiem do spraw LGBTQIA+, ekspozycją postaci i jeszcze paroma innymi rzeczami. Więcej możecie przeczytać w recenzji.

Książka z najbardziej łopatologicznym przekazem i okropnym zakończeniem:

Zdecydowanie Nim zapadnie noc Michaela Cunninghama - książka, która byłaby dobra, lecz nie wybitna, gdyby nie zakończenie, zawierające przekaz nie tyle pozbawiony sensu, co wyłożony łopatologicznie jak w poradniku dla małżonków. Ponadto powieść okropnie razi tym, jaki jest stosunek głównego bohatera do innych ludzi, niemniej niestety nie było to zamierzone przez autora (i właśnie dlatego boli). Nadal gdy myślę o tej książce, to jestem zły. W pełnej nerwów recenzji piszę o niej więcej.

Najbardziej nijaka książka:

Tym razem Kłopot z kobietami Jacky Fleming, czyli książka, która miała być zabawna, a wcale nie była, była natomiast jedynie krytyczna, jednak ponieważ miała ośmieszać, a pozbawiona została pierwiastka humoru (a przynajmniej mnie zupełnie te żarty nie bawiły), to została z tego tylko sucha i dość bezbarwna treść, ciekawa jedynie wizualnie. Wyjątkowo krótką jak na mnie recenzję przeczytać możecie tutaj.

Książka, w której zawiódł redaktor:

Gałęziste Artura Urbanowicza - powieść z bardzo dużym potencjałem i całkiem niezłą fabułą, bohaterami oraz wątkami innymi niż te klasyczne dla horroru, która jednak była słaba językowo. Jest to jednak debiut, który dobry redaktor oszlifowałby bardzo dobrze, dobrego redaktora jednak tu zabrakło. Jak na to, że książka znalazła się w Top 4 Najsłabszych, napisałem jej jednak całkiem pozytywną recenzję.

3 KSIĄŻKI, KTÓRE W 2017 ROKU ZROBIŁY NA MNIE NAJWIĘKSZE WRAŻENIE

Określenie największe wrażenie jest tu bardzo ważne, ponieważ nie wymieniam tu książek, które siląc się na względny obiektywizm uważam za najlepsze, ale te, które w jakimś aspekcie zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Dlatego jest to lista wyjątkowo subiektywna.

Książka, która zrobiła na mnie największe wrażenie z powodu kunsztu literackiego autora:

Chyba nikogo nie zdziwi, że tu na podium znajduje się Obrona Łużyna Vladimira Nabokova. Nie przeczytałem w tym roku lepszej książki - tak przemyślanej w każdym calu, również pod względem konstrukcji, pełnej symboliki i z tak wspaniałym przekazem. A zarazem napisanej bardzo lekkim językiem. Jeśli chcecie przeczytać więcej peanów, zapraszam tutaj.

Książka, która zrobiła na mnie największe wrażenie z powodu wyobraźni autora:

Wurt Jeffa Noona. Tym razem musicie zawierzyć mi na słowo, bez czytania recenzji, bo książkę czytałem jeszcze przed założeniem bloga. Nie jest to rzecz wybitna tak naprawdę, nie ma ani wspaniałej fabuły, ani cudownego języka ani wyjątkowo skonstruowanych bohaterów - te elementy są bardzo dobre, ale z pewnością nie na najwyższym możliwie poziomie. To, za co ją kocham, to kreacja świata (oraz emocje, które we mnie wywołała), która jednak Was może wcale nie urzec, Wurt to bowiem książka, która idealnie trafiła w mój własny gust i która ma dokładnie te elementy konstrukcji świata w fantastyce, które uwielbiam. Nie mogłem jej nie pokochać.

Książka, która zrobiła na mnie największe wrażenie tym, co próbowała przekazać:

W życiu nie uwierzyłbym, że umieszczę tę książkę na liście zachwytów i że po jej przeczytaniu będę tak długo myślał o jej pozytywnych elementach... Ale stało się. Małe życie (znowu!) trafiło na podium. Tym razem dlatego, że mówi o dobroci, o staraniu się, o dbaniu o bliskich nawet gdy nie można wygrać, o empatii i przyjaźni oraz każe nam walczyć o drugą osobę do utraty tchu. I choćbym nie wiem jak psioczył na tę książkę, to była ona dla mnie niesamowicie ważna, ale to jest coś, co wychodzi dopiero po kilku tygodniach od skończenia lektury. I zabrzmi to jak najokropniejszy banał, ale jeśli jakakolwiek książka w tym roku zmieniła moje życie, to jest to ta (no, nie tylko ona, ale o drugiej potem). Recenzja.

WYRÓŻNIENIE DLA 3 KSIĄŻEK, KTÓRE BYŁY NAJLEPSZE

wtedy, gdy próbuję być obiektywny; zrobiły one jednak na mnie mniejsze wrażenie niż te poprzednie. Ponadto lepsze niż "Obrona Łużyna" i tak nie były 😉.

3.

Strona Guermantes Marcela Prousta za pełnokrwiste postaci, za moje uczucie do de Charlusa oraz margrabiego Roberta de Saint-Loupa, za pokazanie życia szlachty wraz z jej wadami i całą miłością autora do niej oraz za fantastyczny humor i mnogie przemyślenia. Czytana niestety przed blogiem, zatem recenzji nie będzie, będzie za to recenzja kolejnego tomu (gdy w końcu go przeczytam 😛).

2.

Anna in w grobowcach świata Olgi Tokarczuk, czyli niesamowita, uniwersalna i pełna kontrastów powieść o świecie, przemijaniu, czasie i po prostu o ludziach. Rzecz niejednoznaczna i do wielokrotnego analizowania. Recenzja.

1.

Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi Davida Fostera Wallace'a. Wallace to jedno z moich największych tegorocznych odkryć literackich. Nietypowy autor, którego proza trafi z pewnością nie do każdego, trudny do czytania i strasznie męczący; jego książki należy czytać powoli, a i tak czasem zaciska się zęby i ma się dość. To jest też ta druga książka życiozmieniająca, a raczej wpływająca po prostu na (mój) sposób patrzenia na pewne rzeczy. Więcej tutaj.

Generalnie uwielbiam podsumowania, więc mógłbym tak jeszcze długo wymieniać i wymyślać, przechodząc przez takie kategorie jak Największe odkrycie roku (Wallace), Najlepszy tomik poezji roku (Czekając na barbarzyńców Kawafisa), a pewnie jakieś inne kategorie też bym powymyślał, ale oszczędzę Wam czytania takich rzeczy (chyba, że jednak chcecie? Jeśli tak, dajcie znać w komentarzach, to napiszę to w kolejnym podsumowaniu). Jednak dla tych, którzy po moim facebookowym poście o Gwiezdnych Wojnach zastanawiają się, czy Kylo Ren jest w tym moim TOP 3 najciekawszych psychologicznie postaci czy nie, spieszę z odpowiedzią, że jest, i to nawet na pierwszym miejscu, aczkolwiek wraz z Ruyu z Łaskawszego niż samotność Yiyun Li, a tuż za nimi jest Lilian Barber z Za ścianą Sarah Waters.

Ponieważ jest to podsumowanie całego roku, nie tylko pod względem czytelniczym, pomyślałem, że być może będziecie chcieli usłyszeć też o paru innych rzeczach. Dlatego prezentuję trzy piosenki roku - nie najlepsze piosenki, nie te najoryginalniejsze, lecz te, których słuchałem najczęściej:

Fever Ray - Keep The Streets Empty For Me, czyli utwór z filmu Nastolatki, który w tym roku skradł mi serce. Ja recenzji nie pisałem (poza tym widziałem film jeszcze przed blogiem), ale pisała o nim Olga Majerska z bloga Okiem Wielkiej Siostry, zaś ja do przeczytania jej recenzji serdecznie Was zachęcam. I do obejrzenia filmu też. A piosenka bardzo smutna, nostalgiczna i klimatyczna, idealna, gdy chce się od czegoś uciec.

Richard Walters - Young Folks. Ta piosenka, znana Wam zapewne z jednej z reklam, nie pojawiłaby się tutaj, gdyby Spotify nie doniósł mi o tym, że to jej słuchałem najczęściej w tym roku. W pierwszej chwili się zdziwiłem, ale potem przyznałem programowi rację - ten smutny utwór o miłości towarzyszył mi z różną częstotliwością przez cały rok, dlatego nie mogło go tu zabraknąć.

Ulver - So Falls The World. Tak naprawdę to cała najnowsza płyta tego zespołu, The Assasination Of Julius Caesar powinna się tu znaleźć, ale że na coś musiałem się zdecydować, to wybrałem utwór chyba najczęściej słuchany, a na pewno moim zdaniem najpiękniejszy. Opowiada o upadku, w wierzchniej warstwie Rzymu, a tak naprawdę wszystkiego, czemu zdarzyło się upaść. Zresztą, posłuchajcie sami, może zinterpretujecie to inaczej niż ja. Posłuchajcie zwłaszcza przed snem, przy zgaszonym świetle, ze słuchawek. (Ale nie piszcie mi, jeśli Wam się nie spodoba, bo chyba sobie z tym nie poradzę 😉).

Gorzej sprawa ma się z filmami - w tym roku obejrzałem zawrotne 11 filmów (w tym 1 anime) oraz 5 seriali (w tym 4 anime). Z filmów najbardziej poruszające okazały się właśnie smutne i uwrażliwiające Nastolatki, natomiast z seriali zdecydowanie wygrywa obejrzany ostatnio pierwszy sezon Stranger Things, eksploatujący wiele moich ulubionych fantastycznych motywów (pisałem o serialu w dość krótkim poście na facebooku) oraz Baccano! - anime dziejące się na trzech płaszczyznach czasowych o niesamowitym klimacie, w którym bardzo długo nie wiemy o tym, co właściwie się dzieje i kto czego pragnie (tak, to jest zaleta). Miłośnikom produkcji z Japonii z pewnością się spodoba.

Spośród mang i komiksów najwybitniejsze, które czytałem w tym roku to manga The Ghost In The Shell Shirowa Masamune, która pomimo kilku wad ciekawie przedstawia problem człowieczeństwa, z którym niedługo będziemy musieli się jako społeczeństwo zmierzyć, ale także komiks Jessica Jones: Alias, którego pierwszy tom czytałem ostatnio i którego recenzja pojawi się już niedługo. Ponadto dobrze wspominam czytaną przed założeniem bloga mangę Absolwenci Asumiko Nakamury - yaoi (czyli mangę o relacjach homoseksualnych męskich zawierająca sceny seksu), pisane głównie pod kątem rozrywki, ale takie, któremu udało się pozostać tytułem wyjątkowo dojrzałym, mówiącym także o kwestiach takich jak dorośnięcie do związku i bycia sobą. Piękna opowieść którą za jakiś czas na pewno sobie przypomnę, zatem prędzej czy później ją zrecenzuję.

I to tyle. Zgadzacie się z moimi typami na najlepsze i najsłabsze książki oraz najlepsze mangi, komiksy, filmy i utwory muzyczne? Co Was urzekło w tym roku, a co zawiodło? Możecie chcecie się podzielić jakimś innym dziełem roku (grą komputerową bądź planszową, spektaklem teatralnym lub czymś innym) albo czymkolwiek innym, co zrobiło na Was największe w tym roku wrażenie (niekoniecznie związanym z szeroko pojmowaną kulturą)? Ciekaw jestem, jak Wy oceniacie Wasz rok, tak więc dajcie znać 😉.

PS. Oficjalnie pisałem to równo dwie i pół godziny, nie licząc czasu przeznaczonego na poprawki kolejnego dnia. Słodki Jeżu, dobrze że koniec roku jest tylko raz na 365 dni.